Το ΣτΕ απορρίπτει αποζημιώσεις για μειώσεις ενοικίων λόγω πανδημίας
Κατηγορία: Ελλάδα
Αρέσει σε: 0 άτομα
Το ΣτΕ αποφάσισε ότι το Δημόσιο δεν είναι υποχρεωμένο να αποζημιώσει τους ιδιοκτήτες ακινήτων για τις απώλειες από τις μειώσεις ενοικίων λόγω πανδημίας. Οι αξιώσεις των ιδιοκτητών κρίθηκαν ανυπόστατες και αιτιολογήθηκαν στη βάση της έκτακτης ανάγκης
Απορριφθείσες Αξιώσεις Ιδιοκτητών Ακινήτων για Μειώσεις Ενοικίων λόγω Πανδημίας
Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) θέτει τέλος στις ελπίδες εταιρειών και ιδιωτών ιδιοκτητών ακινήτων για αποζημίωση από το Δημόσιο, αναφορικά με τις μειώσεις ενοικίων που επιβλήθηκαν κατά την πανδημία του κορονοϊού.
Αιτήματα για Αποζημίωση
Τα αιτήματα προήλθαν από δέκα εταιρείες που εκμισθώνουν επαγγελματικούς χώρους και ενενήντα έξι ιδιώτες ιδιοκτήτες κατοικιών. Οι προσφεύγοντες ζητούσαν αναγνώριση του δικαιώματος αποζημίωσης για τα ενοίκια που έχασαν λόγω των μέτρων μείωσης ενοικίων κατά 40% από τον Μάρτιο έως τον Δεκέμβριο του 2020 και κατά 100% από τον Ιανουάριο έως τον Μάρτιο του 2021.
Αποζημίωση και Ηθική Βλάβη
Πέρα από τις οικονομικές απώλειες, οι ιδιοκτήτες ζητούσαν επίσης 1.000 ευρώ για ηθική βλάβη που υπέστησαν λόγω των μέτρων. Ωστόσο, η επταμελής σύνθεση του Α΄ Τμήματος του ΣτΕ, με πρόεδρο την αντιπρόεδρο Σπυριδούλα Χρυσικοπούλου και εισηγητή τον σύμβουλο Επικρατείας Χρήστο Λιάκουρα, απέρριψε ως αβάσιμες τις σχετικές αιτήσεις.
Αιτίες Απόρριψης
Η απόφαση του ΣτΕ αναφέρει ότι οι αιτούντες δεν θεμελιώνουν δικαίωμα αποζημίωσης μέσω των Διοικητικών Δικαστηρίων, βάσει του άρθρου 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα (ΕισΝΑΚ). Το ΣτΕ χαρακτήρισε τις αξιώσεις των προσφευγόντων αβάσιμες, επισημαίνοντας το πλαίσιο των εκτάκτων συνθηκών που οδήγησαν στις μειώσεις των ενοικίων.
Εφημερίδα Επικρατείας
στεί, κατά τους ισχυρισμούς τους, από νομοθέτηση, κατά παράβαση διατάξεων υπέρτερης τυπικής ισχύος, δεν μπορεί να θεμελιωθεί στο άρθρο 105 του ΕισΝΑΚ».
Πάντως, το 2021 στις εταιρείες ιδιοκτήτες ακινήτων επιστράφηκε από το υπουργείο Οικονομικών το 60% των απωλειών που είχαν από τα μισθώματα το επίμαχο χρονικό διάστημα και στους ιδιώτες ιδιοκτήτες ακινήτων επιστράφηκε το 80% των απολεσθέντων μισθωμάτων. Οι επιστροφές αυτές ήταν αφορολόγητες και ακατάσχετες.
Οι εταιρείες ζητούσαν από το ΣτΕ να αναγνωρισθεί ότι το Δημόσιο οφείλει να καταβάλει τα ποσά τα οποία αντιστοιχούν στα μισθώματα που απώλεσαν, ως ιδιοκτήτριες ακινήτων τα οποία είχαν εκμισθώσει με συμφωνίες επαγγελματικής μίσθωσης, για τους επίμαχους 11 μήνες, εξαιτίας της υποχρεωτικής μείωσης του μισθώματος για τις πληττόμενες από την πανδημία του κορονοϊού covid-19 μισθώτριες επιχειρήσεις.
Υποστήριζαν ότι οι μειώσεις αυτές ως μέτρο στήριξης των ενοικιαστών είναι αντίθετες σε πλειάδα συνταγματικών διατάξεων και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Παράλληλα, υποστήριζαν οι εταιρείες ότι παραβιάστηκε η αρχή της ισότητας, λόγω της δυσμενούς, αδικαιολόγητης διακριτικής μεταχείρισης που επιφύλαξε ο νομοθέτης στους εκμισθωτές – νομικά πρόσωπα σε σχέση με τους εκμισθωτές – φυσικά πρόσωπα για τα οποία προέβλεψε περισσότερα μέτρα στήριξης.
Επίσης, οι εταιρείες ζητούσαν, επιπρόσθετα, να τους καταβληθεί και η διαφορά του 20% η οποία προκύπτει μεταξύ της μείωσης του ενοικίου των νομικών προσώπων (εταιρειών) και των φυσικών προσώπων τα οποία μίσθωναν ακίνητα.
Σύμφωνα με την απόφαση, «οι νομοθετικές αυτές ρυθμίσεις αποτελούν μεν παρέμβαση σε καταρτισθείσες μεταξύ ιδιωτών συμβάσεις επαγγελματικής μίσθωσης ακινήτων, εισάγοντας βλαπτική μεταβολή για τον εκμισθωτή με σκοπό την αντιμετώπιση των δυσμενών συνεπειών του κορονοϊού COVID-19 για τις αντίστοιχες επαγγελματικές ή επιχειρηματικές δραστηριότητες, όμως μόνη η θέσπιση των διατάξεων αυτών δεν αρκεί αυτή καθεαυτή να επιφέρει τη ζημία (περιουσιακή και μη – ηθική βλάβη) που επικαλούνται οι εταιρείες-εκμισθώτριες με την ένδικη αγωγή τους κατά του ελληνικού Δημοσίου».
Και αυτό, γιατί «οι επιζήμιες συνέπειες για τους εκμισθωτές επαγγελματικών ακινήτων δεν επέρχονται απευθείας και αμέσως από την πρόβλεψη με τους νόμους του επίμαχου μέτρου της (μερικής ή/και πλήρους) απαλλαγής, αλλά από τη διαφοροποιημένη, σε σχέση με τα συμβατικώς προβλεπόμενα, εκτέλεση των οικείων συμβάσεων από τους μισθωτές συνεπεία του ότι οι τελευταίοι διαμόρφωσαν τη συμβατική συμπεριφορά τους με βάση τις προβλέψεις των νομοθετικών ρυθμίσεων και έτσι δεν κατέβαλαν μέρος ή το σύνολο των οφειλόμενων μισθωμάτων».
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
