Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση Μέρος Πρώτο

Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση Μέρος Πρώτο

(“Mission: Impossible – Dead Reckoning Part One”, Κρίστοφερ Μακουάρι, 2ω43λ)

Μια παντοδύναμη αλγοριθμική οντότητα τεχνητής νοημοσύνης απειλεί τον ίδιο τον ιστό της αλήθειας και στοχεύει τον Ίθαν Χαντ επειδή μάλλον γνωρίζει αυτό που κι εμείς ξέρουμε με σιγουριά: Είναι ο μόνος που μπορεί να την εξοντώσει.

Ο Τομ Κρουζ βουτά με μηχανή στο γκρεμό, οδηγά ένα μικροσκοπικό φιατάκι με χειροπέδες στο ένα χέρι και σκαρφαλώνει σε ένα τρένο που χάνεται στο κενό – μα ανάμεσα σε όλα τα σταντ και τις σκηνές δράσης που κόβουν την ανάσα, το εντυπωσιακότερο ίσως στοιχείο της νέας “Επικίνδυνης Αποστολής” είναι αυτό που η ταινία μοιράζεται με το περσινό “Top Gun: Maverick”. Δηλαδή την αφοσίωση του σταρ καθώς και του σεναριογράφου / σκηνοθέτη / παραγωγού / δημιουργικού παρτενέρ του, Κρίστοφερ Μακουάρι, στην επιβίωση ενός στοιχείου χειροπιαστού κι ανθρώπινου μπροστά στην επέλαση της Μηχανής. Πες το μοχθηρή Α.Ι. Οντότητα, πες το streaming αλγόριθμο, πάντως ο Ίθαν Χαντ, δηλαδή ο Τομ Κρουζ, είναι αποφασισμένος να σώσει τα πάντα: Τον κόσμο, το σινεμά, τους ανθρώπους.

Το κάνει φυσικά με στυλ, αλλά και με έντονα στοιχεία χιούμορ που δεν ήταν πάντοτε εκεί στις αμέσως προηγούμενες ταινίες της σειράς. Και το κάνει με τον Μακουάρι να έχει όπως πάντα εξαιρετικό έλεγχο δράσης και πλοκής, παραδίδοντας μια σαφή, στιβαρή, καλοκουρδισμένη κατασκοπική περιπέτεια, όπου σχεδόν κάθε μέλος του καστ (ήρωες, villains, αλλά και ό,τι υπάρχει ενδιάμεσα) λάμπει: Χέιλι Άτγουελ επιτέλους βρίσκει το action όχημα που της αξίζει έχοντας σπουδαία χημεία με τον Κρουζ, Πομ Κλεμεντίφ εντυπωσιάζει ως quirky αγγελική δολοφόνος, Βανέσα Κέρμπι εκμεταλλεύεται στο φουλ τις όχι πολλές, αλλά πολύ διασκεδαστικές σεκάνς της.

Σύμφωνα με το 24/7 News… o ρυθμός δεν είναι πάντα τέλειος, με μεγάλες κοιλιές επεξήγησης να φρενάρουν τη δράση, ενώ μία τουλάχιστον αψυχολόγητη δραματουργική απόφαση αποσυμπιέζει την ένταση της ταινίας παρά την επιθυμία περί του αντιθέτου. Ενώ σίγουρα σε αυτό το σημείο οι “Αποστολές” του Μακουάρι δεν διαθέτουν πια το στοιχείο της αληθινής έκπληξης, όπως συνέβαινε με προηγούμενα φιλμ της σειράς. Όλα αυτά βέβαια δεν αποδυναμώνουν στα αλήθεια το φιλμ: Πρόκειται για ένα ακόμα εντυπωσιακό, όμορφο και εντυπωσιακό δείγμα ενός σινεμά δράσης και αγωνίας που καταφέρνει να βρίσκεται μακριά από οτιδήποτε άλλο παράγει αυτή τη στιγμή το Χόλιγουντ. Όχι ακριβώς παλιομοδίτικο, αλλά περισσότερο με μια στόφα άμεσα διαχρονική.

Εμείς, πάλι το είδαμε και μας άρεσε. Περάσαμε καλά και ανυπομονούμε να δούμε το δεύτερο μέρος. Παρά τα όσα ακούσαμε από τους κριτικούς, “κοιλιά στο έργο” εμείς δεν καταλάβαμε. Στο τέλος, βέβαια, έχοντας καταναλώσει αρκετά τσιπς και ποπ κορν, δεν το κρύβουμε… πέρασε από το μυαλό μας!